Τα ιερά δάση της Ηπείρου είναι τόποι που συνδέονται με απαγορεύσεις και κυρίως με τον φόβο ότι η κοπή των δέντρων τους μπορεί να επιφέρει τιμωρίες υπερφυσικού χαρακτήρα στους παραβάτες. Αποτελούν στην ουσία συστήματα διαχείρισης που Ιδρύθηκαν κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας. Προστατεύουν τους οικισμούς από κατολισθητικά φαινόμενα, πτώσεις βράχων ή χιονοστιβάδες ή διαφυλάσσουν σημαντικούς φυσικούς πόρους, όπως το πολύτιμο νερό, επιτελώντας ταυτόχρονα και άλλες λειτουργίες, όπως λατρευτικές και αισθητικές. Σήμερα κατατάσσονται στους Ιερούς Φυσικούς Τόπους του πλανήτη (Sacred Natural Sites), που ορίζονται ως τόποι με ιδιαίτερη πνευματική σημασία για παρακείμενες κοινότητες, αλλά και ως τόποι ιδιαίτερης βιο-πολιτισμικής αξίας, σημαντικοί παγκοσμίως για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας.

Από το 2015 τα ιερά δάση των χωριών του Ζαγορίου και της Κόνιτσας εντάσσονται στο εθνικό ευρετήριο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς (UNESCO).